Znajdujemy się w tzw. „górnym mieście” - dzielnicy, którą nazwalibyśmy być może Nowym lub Nowoczesnym Miastem. Rzadko zapuszczają się tu turyści z racji na ogromne, modernistyczne wieżowce, nieprzyjemne biurowce i bloki. Jednak tutaj również toczy się życie Lizbony – także zabieganej, pracującej, robiącej ogromne zakupy (znajdują się tu jedne z największych centrów handlowych: Colombo oraz postmodernistyczny Amoreiras). Można oczywiście wstąpić do jednej z wielu kawiarni lub zjeść lunch w luksusowej restauracji. Jak się okazuje – można także coś zwiedzić.
Przy Avenida de Berna, 45A oraz Rua Dr. Nicolau de Bettencourt znajdują się dwa niezwykle ważne dla Lizbony obiekty. Pierwszy adres to budynek Muzeum Sztuki im. Calouste Gulbenkian, zaś drugi – Centrum Sztuki Współczesnej. Obydwa Muzea działają przy Fundacji Calouste Gulbenkian i są ze sobą połączone nie tylko nazwiskiem ale także ostatnią wolą tego kolekcjonera sztuki.
Calouste Sarkis Gulbenkian urodził się w Üsküdar (Turcja) 23 marca 1869 roku, a zmarł w Lizbonie 20 lipca 1955. Był ormiańskim biznesmenem i filantropem. Pod koniec swojego życia był już jednym z najbogatszych ludzi świata, a jego ogromna prywatna kolekcja dzieł sztuki była szeroko ceniona i podziwiana. Po śmierci, zgodnie z jego wolą, większość majątku przeszła na Fundację jego imienia (Fundação Calouste Gulbenkian), której celem stała się działalność charytatywna, edukacyjna, naukowa i artystyczna. Museu Calouste Gulbenkian powstało zatem częściowo z woli Gulbankiana, częściowo zaś – z ramienia Fundacji.
Największym i najważniejszym centrum kulturalnym w Portugalii jest Fundacja Calouste'a Gulbenkiana (Fundaçăo Calouste Gulbenkian). Oprócz czysto kulturalnych walorów, zadziwia przede wszystkim fakt, iż jest ona prawie zupełnie nieznana w świecie.
Główny gmach Muzeum przedstawia ogromną kolekcję dzieł sztuki jego patrona. Znajdziemy tu zatem sztukę orientalną, klasyczne dzieła starożytne (Grecja, Rzym, Egipt) oraz europejską (sięgającą od XI do XX w.). Kolekcja zawiera obrazy, rzeźby, znaleziska archeologiczne, książki i manuskrypty, meble. Jest to zatem zbiór historii kultury z całego świata począwszy od wieków najdawniejszych aż do czasów współczesnych.
Niedaleko tego, jakże klasycznego muzeum, znajduje się budynek sztuki bardziej awangardowej. Centrum Sztuki Współczesnej (oficjalna i pełna nazwa to: Centro de Arte Moderna Jose de Azeredo Perdigăo) zawiera w sobie kolekcję nowoczesnej sztuki portugalskiej oraz ważnych dzieł XX w. Pochodzących z Wielkiej Brytanii. Z ważniejszych rodzimych, prezentowanych tu artystów, należy wymienić Amadeo Souza Cardoso, Almada Negreiros i Paula Rego, natomiast wśród Brytyjczyków wyróżniają się David Hockney, Anthony Gormley i Bill Woodrow. Ciekawe są także rzeźby Henry Moore wyeksponowane w ogrodzie. Wystawa zawiera, jak widać, nie tylko obrazy, szkice i rysunki, ale także formy przestrzenne – jak rzeźby, płaskorzeźby, oraz różnego rodzaju nowoczesne „instalacje”.
Warto wiedzieć, iż muzea Gulbenkiana można odwiedzić łącznie, traktując ten teren, jak ogromny park naukowo-muzealny w ciekawej, nowoczesnej dzielnicy.
Zwiedzając zabytki Lizbony warto zatrzymać się na tani nocleg. Hotele w Lizbonie oferują dla swoich klientów atrakcyjne ceny noclegów i niepowtarzalny klimat oraz miejscową kuchnie.
Do Lizbony można dojechać autokarem lub dolecieć samolotem. Najwygodniej zamówić bilety lotnicze i autokarowe w internecie. Ze sprawdzonych serwisów polecam www.biletyautokarowe.pl oraz www.lotnicze-bilety.pl. Serwisy te pozwalają wybrać najbardziej optymalne kosztowo i czasowo połączenie.
wtorek, 16 czerwca 2009
piątek, 5 czerwca 2009
Iglica Dublińska
Dublin leży nad Morzem Irlandzkim, do którego wpływa rzeka Liffey, która z kolei dzieli miasto na dwie części: Northside – obszar zamieszkały głównie przez klasę robotniczą, a także nowocześniejszą i bardziej zamożną część zwaną Southside.
Samo miasto ma ok. 600 tys. mieszkańców, a zatem niewiele w porównaniu z innymi europejskimi stolicami. W Dublinie panuje klimat umiarkowany, zbliżony do klimatu w Polsce.
Iglica nazywana jest także Monumentem Światła (The Monument of Light lub po irlandzku An Túr Solais). Jest to wysoka na 120 metrów (393 stopy) wieża , ustawiona w miejscu dawnej Wieży Nelsona (która uległa zniszczeniu w wyniku wybuchu spuszczonej w tym miejscu bomby w 1966 roku), przy O'Connell Street - jednej z najszerszych ulic Dublinu, a także najruchliwszej i najpopularniejszej. Niezwykły widok tak na całą ulicę, jak i na samą Iglicę rozciągać się musi w okien licznie położonych tu hoteli, chętnie odwiedzanych przez turystów. Wieża przez lata swojego górowania nad miastem otrzymała kilka zabawnych „przezwisk”. Najpopularniejszym wśród dublińczyków jest „The Spike”, chociaż zdarzają się także: „the stiletto in the ghetto”, „the eyeful tower”, „the nail in the Pale”, „the pin in the bin”, „the erection by the intersection”, a najczęstszym jest „the stiffy by the Liffey”. Iglica dublińska często porównywana jest do siostrzanej budowli we Wrocławiu.
Zaprojektowana została przez jedno z najważniejszych brytyjskich biur architektonicznych - Ian Ritchie. Wieża ma kształt stożka diametralnie zwężającego się ku górze – od średnicy 3 metrów w podstawie do zaledwie 15 centymetrów na szczycie. Planowana jako najwyższy pomnik świata niestety nie stała się nim, ze względu na warunki środowiskowe oraz problemy techniczne. Skonstruowana jest z ośmiu wydrążonych tub wytoczonych w stali nierdzewnej stworzonych w specjalny sposób zapobiegający i wytłumiający zbyt intensywne drgania. Metal zmienia kolor w zależności od kąta padania światła, co jest jego specjalną i niezwykłą właściwością. Tak więc, zwłaszcza przy zachodzie czy wschodzie słońca (kiedy niebo robi się różowe lub czerwone), wydawać się może, że iglica jest częścią nieba, lub wręcz dotyka go swoim czubkiem.
Pomysł ustawienia pomnika narodził się wraz z planami renowacyjnymi O'Connell Street (wcześniej Sackville Street ) w roku 1999. Od lat 70' zabytkowa i piękna ulica zaczęła właściwie zanikać, a miejsca historyczne przemianowywano w liczne restauracje, fast-foody, tanie sklepy o niezbyt atrakcyjnym tak wystroju jak i zewnętrznych walorach. Po zniszczeniu Wieży Nellsona przez IRA ulica stopniowo ale znacząco traciła na swej atrakcyjności. W latach 90' zaczęły powstawać pierwsze plany odbudowy dawnego, wyjątkowego wyglądu ulicy. Zmniejszono ilość rosnących tu nieuporządkowanie drzew, odczyszczono pomniki, a niektóre przeniesiono. Zmuszono właścicieli do zmiany wyglądu swoich sklepów oraz zadbania o kamienice, zmieniono zasady ruchu ulicznego udostępniając teren pieszym.
Najważniejszym punktem planów renowacyjnych stała się idea zastąpienia Kolumny Nellsona. Iglica Dublińska miała być projektem wybranym w międzynarodowym konkursie przez komisję pod przewodnictwem ówczesnego Najwyższego Lorda Dublinu - Aldermana Joe Doyle'a. Ostateczny zwycięski projekt wzbudził wiele kontrowersji, a jego realizacja pochłonęła blisko cztery miliony euro. W niedługo po realizacji projektu dokończono renowację ulicy, tworząc nowy plac naprzeciwko budynku Poczty Głównej oraz sadząc nowe drzewa. Dziś ulica ta stanowi jedną z najważniejszych w Dublinie, gdzie obok licznych reatauracji i sklepów, możemy znaleźć także dostępne turystom hotele, tanie bazy noclegowe i pensjonaty.
Uroczyste przekazanie Iglicy miastu Dublin odbyło się 22 stycznia 2003 roku i świętowane było przez ponad pięć tysięcy dublińczyków. Podczas gdy jedni krzywią się na widok tego niezwykłego pomnika, inni odważnie nazywają go „Dublińską Wieżą Eiffel'a”. Niektórzy śmieją się z „paskudnego masztu okrętowego” sterczącego w środku zabytkowego miasta, inni uważają go za ciekawy przejaw nowoczesności.
W 2005 roku na wieży pojawiło się logo Związku Inżycierów Irlandzkich (The Institution of Engineers of Ireland).
Zwiedzając zabytki Dublina warto zatrzymać się na tani nocleg. Hotele w Dublinie oferują dla swoich klientów atrakcyjne ceny noclegów i niepowtarzalny klimat oraz miejscową kuchnię.
Do Dublina można dojechać autokarem lub dolecieć samolotem. Najwygodniej zamówić bilety lotnicze i autokarowe w internecie. Ze sprawdzonych serwisów polecam www.biletyautokarowe.pl oraz www.lotnicze-bilety.pl. Serwisy te pozwalają wybrać najbardziej optymalne kosztowo i czasowo połączenie.
Samo miasto ma ok. 600 tys. mieszkańców, a zatem niewiele w porównaniu z innymi europejskimi stolicami. W Dublinie panuje klimat umiarkowany, zbliżony do klimatu w Polsce.
Iglica nazywana jest także Monumentem Światła (The Monument of Light lub po irlandzku An Túr Solais). Jest to wysoka na 120 metrów (393 stopy) wieża , ustawiona w miejscu dawnej Wieży Nelsona (która uległa zniszczeniu w wyniku wybuchu spuszczonej w tym miejscu bomby w 1966 roku), przy O'Connell Street - jednej z najszerszych ulic Dublinu, a także najruchliwszej i najpopularniejszej. Niezwykły widok tak na całą ulicę, jak i na samą Iglicę rozciągać się musi w okien licznie położonych tu hoteli, chętnie odwiedzanych przez turystów. Wieża przez lata swojego górowania nad miastem otrzymała kilka zabawnych „przezwisk”. Najpopularniejszym wśród dublińczyków jest „The Spike”, chociaż zdarzają się także: „the stiletto in the ghetto”, „the eyeful tower”, „the nail in the Pale”, „the pin in the bin”, „the erection by the intersection”, a najczęstszym jest „the stiffy by the Liffey”. Iglica dublińska często porównywana jest do siostrzanej budowli we Wrocławiu.
Zaprojektowana została przez jedno z najważniejszych brytyjskich biur architektonicznych - Ian Ritchie. Wieża ma kształt stożka diametralnie zwężającego się ku górze – od średnicy 3 metrów w podstawie do zaledwie 15 centymetrów na szczycie. Planowana jako najwyższy pomnik świata niestety nie stała się nim, ze względu na warunki środowiskowe oraz problemy techniczne. Skonstruowana jest z ośmiu wydrążonych tub wytoczonych w stali nierdzewnej stworzonych w specjalny sposób zapobiegający i wytłumiający zbyt intensywne drgania. Metal zmienia kolor w zależności od kąta padania światła, co jest jego specjalną i niezwykłą właściwością. Tak więc, zwłaszcza przy zachodzie czy wschodzie słońca (kiedy niebo robi się różowe lub czerwone), wydawać się może, że iglica jest częścią nieba, lub wręcz dotyka go swoim czubkiem.
Pomysł ustawienia pomnika narodził się wraz z planami renowacyjnymi O'Connell Street (wcześniej Sackville Street ) w roku 1999. Od lat 70' zabytkowa i piękna ulica zaczęła właściwie zanikać, a miejsca historyczne przemianowywano w liczne restauracje, fast-foody, tanie sklepy o niezbyt atrakcyjnym tak wystroju jak i zewnętrznych walorach. Po zniszczeniu Wieży Nellsona przez IRA ulica stopniowo ale znacząco traciła na swej atrakcyjności. W latach 90' zaczęły powstawać pierwsze plany odbudowy dawnego, wyjątkowego wyglądu ulicy. Zmniejszono ilość rosnących tu nieuporządkowanie drzew, odczyszczono pomniki, a niektóre przeniesiono. Zmuszono właścicieli do zmiany wyglądu swoich sklepów oraz zadbania o kamienice, zmieniono zasady ruchu ulicznego udostępniając teren pieszym.
Najważniejszym punktem planów renowacyjnych stała się idea zastąpienia Kolumny Nellsona. Iglica Dublińska miała być projektem wybranym w międzynarodowym konkursie przez komisję pod przewodnictwem ówczesnego Najwyższego Lorda Dublinu - Aldermana Joe Doyle'a. Ostateczny zwycięski projekt wzbudził wiele kontrowersji, a jego realizacja pochłonęła blisko cztery miliony euro. W niedługo po realizacji projektu dokończono renowację ulicy, tworząc nowy plac naprzeciwko budynku Poczty Głównej oraz sadząc nowe drzewa. Dziś ulica ta stanowi jedną z najważniejszych w Dublinie, gdzie obok licznych reatauracji i sklepów, możemy znaleźć także dostępne turystom hotele, tanie bazy noclegowe i pensjonaty.
Uroczyste przekazanie Iglicy miastu Dublin odbyło się 22 stycznia 2003 roku i świętowane było przez ponad pięć tysięcy dublińczyków. Podczas gdy jedni krzywią się na widok tego niezwykłego pomnika, inni odważnie nazywają go „Dublińską Wieżą Eiffel'a”. Niektórzy śmieją się z „paskudnego masztu okrętowego” sterczącego w środku zabytkowego miasta, inni uważają go za ciekawy przejaw nowoczesności.
W 2005 roku na wieży pojawiło się logo Związku Inżycierów Irlandzkich (The Institution of Engineers of Ireland).
Zwiedzając zabytki Dublina warto zatrzymać się na tani nocleg. Hotele w Dublinie oferują dla swoich klientów atrakcyjne ceny noclegów i niepowtarzalny klimat oraz miejscową kuchnię.
Do Dublina można dojechać autokarem lub dolecieć samolotem. Najwygodniej zamówić bilety lotnicze i autokarowe w internecie. Ze sprawdzonych serwisów polecam www.biletyautokarowe.pl oraz www.lotnicze-bilety.pl. Serwisy te pozwalają wybrać najbardziej optymalne kosztowo i czasowo połączenie.
Subskrybuj:
Posty (Atom)