Lotnisko w Dublinie DUB

Aerfort Bhaile Átha Cliath, czyli Port Lotniczy w Dublinie (ang.: Dublin Airport, kod IATA: DUB, kod ICAO: EIDW) to największy w Irlandii międzynarodowy port lotniczy, wyposażony w trzy pasy startowe – dwa asfaltobetonowe (o długości około 2000 metrów) i jeden betonowy (o długości ponad 2,5 tysiąca metrów). Lotnisko położone jest w odległości około 10 kilometrów od centrum stolicy Irlandii - Dublina (irl. Baile Átha Cliath), jednego z najczęściej odwiedzanego miasta Zielonej Wyspy, a zarazem głównego ośrodka kulturalnego, administracyjnego i przemysłowego kraju.

Historia lotniska rozpoczyna się wraz z historią krajowych linii lotniczych Aer Lingus, które rozpoczęły swoją działalność w roku 1936. Początkowo miały one operować z lotniczego obszaru wojskowego Casement Aerodrome, w Baldonnel (na południa od Dublina), jednakże szybko podjęto decyzję o znalezieniu nowego miejsca na ściśle cywilne lotnisko. W roku 1937 w Collinstown powstały pierwsze pasy startowe, budynki operacyjne, podciągnięto elektrykę i utworzone parkingi samochodowe oraz specjalne drogi dojazdowe. Lot inaugurujący nowy teren odbył się 19 stycznia 1940 do Liverpoolu.

W tym samym roku rozpoczęta została budowa terminalu pasażerskiego, którego projekt wykonał architekt Desmond Fitzgerald, nota bene brat słynnego polityka Garreta FitzGeralda. Budynek terminala otrzymał prestiżową nagrodę „Triennial Gold Medal of the Royal Hibernian Institute of Architects” i do dziś jest utrzymywany na liście najciekawszych budynków świata.

Jednym z najważniejszych momentów dla historii lotniska było podpisanie dwustronnego porozumienia pomiędzy Stanami Zjednoczonymi a Republiką Irlandii, w sprawie lotów transatlantyckich. Do roku 1993 loty takie miały obowiązek przystanku w porcie w Shannon, na zachodnim wybrzeżu Irlandii. W ramach ochrony interesów całego obszaru Shannon, a zwłaszcza strefy powietrznej (która stała się nad wyraz zatłoczona, a terenom groziło nadmierne zanieczyszczenie), zezwolono na ciągłe loty długodystansowe do Dublina, bez konieczności śród-przystanków. W 2004 roku stowarzyszenie Aer Rianta (Powietrzne Drogi) zmieniło nazwę na Dublin Airport Authority. Dziś kontroluje powietrzny ruch Dublina odzielnie od rozwijających się podobnych stowarzyszeń w Shannon i Cork.

Gwałtowny rozwój tak ekonomiczny samej Irlandii, jak i ekonomiczno-społeczny całego świata spowodował, iż przeloty do co większych miast w różnych częściach Europy i nie tylko stały się niebywale rozpowszechnione. Popularnymi stały się nie tylko podróże turystyczne (Irlandia w ostatnich latach stała się porównywalnie atrakcyjnym turystycznie krajem, co Włochy czy Niemcy, migracje zarobkowe, ale nawet świąteczne wypady weekendowe na zakupy (wzmożony ruch na trasie Dublin – Nowy York w grudniu i w okolicach Sylwestra).

Z lotniska korzystają oczywiście dwie największe linie irlandzkie – Aer Lingus i Ryanair. Ponadto dzięki bogatemu wyborowi przewoźników z całego świata dostać możemy się w niemal każdy jego zakątek. Zatrzymują się tu zatem samoloty z flagami kanadyjskimi, francuskimi, włoskimi, austriackimi, amerykańskimi,czeskimi, niemieckimi, skandynawskimi, hiszpańskimi, portugalskimi czy tureckimi i wieloma innymi. Jednym z najruchliwszych torów, o największym wyborze rejsów jest trasa pomiędzy Dublinem a Polską – z Centralwings dolecimy do Gdańska, Katowic, Krakowa, Łodzi, Wrocławia, Szczecina, a z LOTem – do Warszawy.