Zamek w Dublinie

Z polecenia króla Jana w 1204 roku wybudowano zamek dubliński, który miał pełnić funkcję obronną. W 1169 roku po najeździe Normanów na Irlandie i po utracie panowania nad wyspą podjęta została decyzja o budowie twierdzy z grubymi murami, aby mogły one chronić miasto jego władzę, a przede wszystkim króla. Budowę zakończono w 1230 roku, a opierała się ona na typowych standardach normandzkich: centralny plac czworokątny otoczony grubymi murami oraz okrągłe wieże na rogach. Jako naturalną obronę twierdzy wykorzystano rzekę Poddle, natomiast mury miejskie bezpośrednio stykały się z północno-wschodnią wieżą zamkową (Powder Tower), obiegały one północną i zachodnią część miasta aż do południowo zachodniej wieży zamkowej (Birmingham Tower). Rzeka tworzyła rodzaj fosy obronnej poprzez sztucznie rozgałęzione systemy kanałów przeprowadzone przez i wokół miasta. Jeden z tych kanałów oraz część muru zachowały się pod nadbudowami XVIII wiecznymi i dostępne są dziś dla zwiedzających.

Drewniane budynki przy Placu Zamkowym przebudowano w średniowieczu tworząc kamienno-drewniany Wielki Hall, który służył jako siedziba parlamentu, sąd, jak również jako sala balowa. Budynek po pożarze w 1673 roku, został doszczętnie wyburzony, ponieważ żadna budowla zamkowa nie zachowała się nad poziomem ziemi, oprócz ogromnej Record Tower, której powstanie datuje się na lata 1228 – 1230, a oglądać ją możemy w niemal pierwotnym kształcie, nie licząc dodatków z XIX wieku.

Większość przetrwałych do dziś budynków datuje się na XVIII wiek, jednak kolejne przebudowy oraz style i upodobania rządzących władców pozostawiły piętno na kompleksie i dzisiaj nie możemy zobaczyć pierwotnego kształtu, po którym zostały nieliczne elementy oraz wspomnienia w kronikach i innych źródłach pisanych. W wieku XIX i na początku XX swoją siedzibę miał tu rząd Zjednoczonego Królestwa Brytanii i Irlandii. Podczas Wojny Angielsko-Irlandzkiej Zamek stanowił podstawową kość niezgody w sporze, odbywały się tu także krwawe rzezie, nawet podczas nocy Krwawej Niedzieli w 1920 roku. Od 1922 roku Zamek służył za siedzibę rządu Wolnego Stanu Irlandii, tutaj także rezydowały sądy. Po ich przeniesieniu budowla stała się reprezentatywną siedzibą prezydencką. W 1938 roku w Zamku Dublińskim odbyło się uroczyste mianowanie Douglasa Hyde'a na prezydenta Irlandii, co też stało się tradycją kultywowaną po dzień dzisiejszy.

W zamku znajdują się tak zwane pokoje reprezentacyjne, ulokowane w południowej część budynku, na wyższym poziomie. Początkowo pomieszczenia te wykorzystywane były przez kolejnych namiestników Korony Brytyjskiej (tzw. Lord Lieutenant) do celów osobistych, ale także publicznych spotkań w trakcie tak zwanego „sezonu zamkowego”, natomiast dziś służą rządowi Irlandii podczas oficjalnych zebrań, ale także wykwintnych obiadów,, ceremonialnych wizyt osobistości świata polityki, czy mianowania prezydenta państwa na kolejne siedem lat. Wśród pomieszczeń najważniejszymi są: Hall Świętego Patryka (Saint Patrick's Hall), Sala Tronowa (Throne Room), salon (State Drawing Room), jadalnia (State Dining Room), sypialnie (State Bedrooms) i korytarz (State Corridor). Kompleks zawiera także bibliotekę - Chester Beatty Library.

Zamek stanowi nie tylko wyjątkową atrakcję turystyczną, ale jest także ważnym centrum konferencyjnym. Tutaj między innymi kilkakrotnie zebrała się Rada Europejska, odkąd Irlandia wkroczyła do Unii Europejskiej. Krypta Królewskiej Kaplicy wykorzystywana jest często jako osobliwa galeria sztuki, a w podziemiach Zamku odbywają się koncerty muzyczne. Położony w atrakcyjnej dla zwiedzających dzielnicy, stanowi doskonały punkt na trasie turystycznej z położonych w pobliżu licznych tanich hoteli i baz noclegowych.

Zwiedzając zabytki Dublina warto zatrzymać się na tani nocleg. Hotele w Dublinie oferują dla swoich klientów atrakcyjne ceny noclegów i niepowtarzalny klimat oraz miejscową kuchnię.